Lussekattkveld

Førre torsdag var det St. Lucia-dagen, og som gode nordmen

n feira me sjølvklårt som feirast skal (rektignok ein dag for seint). Me inviterte over nokre venar på lussekattar, brettspel, jolequiz og jolemusikk. Eg nytta nesten 200 kr på Sainsbury's på alle ingrediensene, sidan eg var redd for å ikkje ha nok lussekattar å by på. For å vera på den sikre sida dobla eg oppskrifta, og reagerte ikkje på at det no skulle vera 2 kilo mel i deigen... Etter to brett med lussekattar var eg lei, men hadde framleis ein enorm haug med deig att. Løysinga vart å baka ein gigantisk lussekatt, som tenestegjorde s

om premiere i den o'store jolequizen til Matias. Dei heldige vinnarane var Toby og Sophie, medan Hans og Emilie diverre tapte, og måtte nøya seg med ein liten, vanleg lussekatt. 

Jol i London

Dagane flyg her på andre sida av Nordsjøen, og no er det berre ei veke til eg kjem heim til den vakraste byen i verda! Normalt skulle eg på dette tidspunktet vore utruleg stressa, drukke fire koppar kaffi til dagen, skulka alle forelesningane mine og bitt negler medan eg uroa meg over korleis i all verda eg skulle klara å gjera ferdig dei fire essaya eg skal levera på skulen i nœr framtid. Men av di eg falt ned ei trapp for to veker sia og tok imot fallet med hovudet, har eg no vorte stempla som ute av stand til å lesa - altså må eg taka det med ro i nokre veker før eg konsentrerer augo mine att. Ergo: no essays for me! Ikkje enno, i alle høve... Fyrst tykkte eg det var deileg, men eigentleg er det berre irriterande å ikkje få starta på mengder med arbeid eg veit at eg på eit seinare tidspunkt uansett må gjera. 

I Introduction to Social Anthropology skal eg skriva om korleis me i dagens samfunn skil mellom det som er naturleg og det som er kulturelt, og om kjønn i samband med dette. Spørsmålet er kor vidt dei tinga me tek for gitt at er naturlege eigentleg er det, og om dei ideane me har om klassifikasjonar som kjønn, rase og liknande eigentleg er nyttige eller berre opprettheld skilnadar og feilaktige forståingar av verda. Innvikla, men veldig spanande. I Social Theory veit eg ikkje heilt kva eg skal gjera enno (keisamt fag), men eg trur det vert noko på skilnadane mellom "progress" og "evolution", i samband med Darwin og andre akademikarar frå den tida. I Introduction to Political Study skal eg skriva om Isaiah Berlin og hans to konsept om positiv og negativ fridom, og i International Politics er temaet om ei verd der alle statsleiarane var kvinner hadde vore ei verd utan krig. I slike oppgåver er det veldig greitt å ha Matias som diskusjonspartnar, sidan me sjølvklårt er usamde om stort sett det meste. 

Sidan eg har vorte friteken frå lesinga, har eg funne ein del andre ting å fylla tida mi med. Mellom anna har eg starta på et strikkeprosjekt som vonleg snart skal verta etuiet til min kjœre berbare datamaskin (på godt norsk). Den planlagte biten med strikketøy skal so inn i vaksemaskinen saman med grønsåpe, der han vonleg skal verta tova og fin. Men sidan engelskmennene ikkje kjenner konseptet grønsåpe (dei kjenner stort sett ingen nyttige eller praktiske konsept - derav byråkratiet), må eg venta til eg kjem heim til landet der alt er forutsigbart og som forventa. Altså landet der eg veit at eg finn grønsåpe i butikken. 

Elles ser eg mykje filmar og tv-seriar, Matias (som i likheit med meg nyttar skaden min som orsaking for å ikkje gjera noko skulearbeid) og eg har pløgd oss gjennom alle sesongane av Little Britain, The Office, Sex og Singelliv (Matias meiner han ikkje har sett dette), Sopranos 1 og 2, Fawlty Towers, og elles alt me kan finna av The Simpsons og Futurama på internett. Akkurat no lastar eg ned A Christmas Carol, for å koma i jolestemning og for å minnast joletida på Kongsgård då me måtte sjå denne i Arvid Knutsen sine engelsktimar sidan han hatte gått tom for undervisningsmateriale. Ein knakande god film, etter mi meining. 

I går var me på brønsj hjå Anne - ei tysk jente eg tek sosialantropologi saman med. Ho bur rett borti gata (nesten), og er utruleg hyggeleg. Ho har i tillegg hyggelege tyske venar, som snakkar forståeleg engelsk og som er genuint interesserte i kva du driv med og kven du er, i motsetning til ein del andre mennesker her. Me har endå ikkje kjend dei lenge nok til å fortelja vitsar om "ze war", men det kjem nok snart. Elles i helgene går me mykje på kino. Beowulf var ein latterleg dårleg film som eg vonar ingen av dykk har nytta pengar på å sjå enno, medan The Darjeeling Limited var ganske so underhaldande og morosam. Einaste ulempen med britiske kinoar er at det er "free seating", so viss du kjem seint er det overhengjande stor fare for at du vert sitjande rett framføre skjermen - ikkje veldig ideelt i to timar. 

Eg har enno ikkje vore nede i handlegatene i sentrum sentrum (Oxford Street, Regent Street etc.), men eg kan førestella meg at joleljosa er ganske so dominerande og handletempoet ganske so høgt. Personleg vert eg dårleg berre av tanken på å måtta opphalda meg der nede, meg eg er stygt redd for at eg på eit tidspunkt må taka turen nedom og handla litt, eg og, berre for å leva opp til sterotypien (samt for å finna nokre fine jolegåver). Dei har noko som liknar på joleljos på alle lyktestolpane langs gatene her i området og heilt ned til sentrum, men utan snøen er det ikkje det heilt store. Difor har eg bestilt snø i Stavanger når eg kjem heim på måndag, og du kan tru eg gler meg!

Break a leg...

Eller ein arm! Førre onsdag var eg på LSE med Matias og åt lønsj. Etterpå dro Matias for å klatra, medan eg berre skulle ein tur på toalettet før eg skulle opp på SOAS for å lesa (essays-innleveringar nœrmar seg med stormskritt). Det siste eg hugsar før alt vart svart er at eg såg at toaletta var nede i kjellaren, og at det satt ein person nedst i trappa eg sto på toppen av. So fylgjer bruddstykker med ambulansepersonell, haugavis av spørsmål om kven som skal kontaktast, kor eg har vondt, om eg veit kva eg heiter og kor eg er. Ambulansen nytta gode førti minutter på den 2 km. lange strekningen, grunna den vanlege London-røsjtida, og so var me framme på UCL Hospital. Matias, som dro heilt heimefrå (ca. 9 km.), var faktisk på sjukehuset før oss.

Dei neste timane vart det mykje testing, sprøyter og spørsmål. Eg hadde gruveleg vondt i vinstre tinning, og kunne ikkje røra vinstre arm, som gjorde omtrent like vondt som hovudet. Etter CT-skanning (der dei fortvila freista å riva ut alle øyredobbane mine), røntgen (X-rays høyrast mykje kulare ut), smertestillande og oppkast, visar det seg at eg har brekt eit lite bein under albuen, og at hovudet mitt er heilt fint, viss ein ser vekk ifrå at det er oppsvulma og dundrar i eitt sett. Sjukehuset hadde overraskande god sørvis, eg trengte ikkje eingong visa det europeiske trygdekortet mitt for å få hjelp. Eg fekk imidlertid mange tilbod om hårbørste (viss ikkje kom håret mitt til å verta flokete! Litt for seint...) og cornflakes. Ved sida av meg på rommet låg ei 91 år gamal dame som snakka mykje om korleis ho gjerne skulle hatt ein gin and tonic.

Dagen etter vart eg henta av Matias og utskriven, og sia torsdag har eg berre slappa av og freista å røra på armen min. No går det ganske so bra, eg har armen i fatle men kan røra han ganske greitt, og kulen i hovudet er vekke, men erstatta av eit skikkeleg blått auge (som eigentleg er litt rart, all den tid eg ikkje slo auge mitt i det heile take). Folk flest trur eg har vorte banka opp, og gjev Matias stygge blikk på gata. Det er for so vidt forståeleg, men heldigvis ikkje sœrleg sant. Det som er fint er at eg no har ein god grunn til å få utsatt essaya mine, noko dei fleste umiddelbart påpeikar. I tillegg er eg vorte sœrs flink til å nytta høgrehanda mi, slik at eg no er endå meir effektiv enn kva eg pla vera. Sjølv om eg eigentleg ikkje treng fatlet mitt, er det ganske so genialt å ha på tuben eller bussen om morgonen, for sjølv om engelskmenn på londontransport ikkje er høflege i det heile tatt, har dei i alle høve ein smule respekt for skada og eldre. Eg faller inn under den fyrste kategorien. 

Vonleg vil helingsprosessen gå sopass raskt at eg kan kjøyra bil når eg kjem heim att (17. desember).  Diverre er skitur heilt uaktuelt, men hyttekos skal kunna gå an. Gler meg utruleg mykje til å sjå att dei eg ikkje har sett sidan i sumar, og elles er det framleis fritt fram å koma på vitjing når det måtte passa.